God van Morgen

Een muziektheatervoorstelling, een ode aan Markies de Sade. Zijn denken keurt men niet goed. En dan? Zijn denken was zijn leven, zijn natuur, zijn enige vrijheid in de gevangenis van het innerlijke. Vermoord hem of neem hem zoals hij was. Hem veranderen kan niet meer. Veranderen kan hij niet meer. En indien hij het kon, zou hij het niet doen. ” Godverdomme! Hoe ontsnap ik aan mijn beeld? Ben ik de beul of het slachtoffer? Ik offer mijn lichaam, zonder dat bloed getuigt dat ik besta. Ben ik niet de God van morgen? Ik heb zin om te zijn, in een kortstondige eeuwigheid. Mijn beeld vernietigt zich, hermaakt zich, onvermoeibaar! Alle verwijten, waarmee men mij vereert, ken ik uit het hoofd en ik lach erom. Men kan mij misschien een lijstje geven met wat ik al of niet mag zeggen en doen. Ik wil dat de mens vrij is en zichzelf en alles belachelijk maakt, zoals de acteur in het theater. Iedereen zwijgt, iedereen liegt, iedereen verdenkt iedereen, zonder iets te weten, om achter de waarheid te komen. Ik kan onmogelijk nog langer zwijgen. Ik ben alleen, in deze wereld van lichamen geplaatst, en denk alleen aan jou, verlang alleen naar jou, wil alleen maar jou. Maar niemand hoort mij. Ik ben niemand meer. Voilà, de oorzaak van mijn ellende: ik ben verliefd. Liefde is alles, en niets anders dan nationaal bijgeloof. Ik wil de natuur overwinnen… tot de dood. De dood, die enkel en alleen maar in de verbeelding bestaat, want slechts wij geven het leven een waarde.